Bir Hristiyan Depresyona Girebilir mi?

Kutsal Kitap, Davut'tan Eyüp'e, İlyas'tan Pavlus'a kadar insan acısı ve depresyonu konusunda şaşırtıcı derecede dürüsttür. Birçok kişi umutsuzluk duygularıyla boğuşmuştur.

Davut'un feryadına kulak verin: "Ne zamana dek, ya RAB , Sonsuza dek mi beni unutacaksın? Ne zamana dek yüzünü benden gizleyeceksin?" (Mezmurlar 13:1)

Tanrı'nın Oğlu İsa bile büyük bir keder hissetmiştir. Getsemani'de şöyle demiştir: "Ölesiye kederliyim" (Matta 26:38) 

Bu ayetler gizlenmiş veya yumuşatılmamış. Ham ve duygu dolu. Kutsal Kitap bu duyguları kınamaz. Aksine, Tanrı, O'ndan uzak hissettiğinizde bile yakınınızda kalır.

Bir Hristiyan olarak, depresyona girmenize izin verilmediğini hissedebilir ve iyileşmek için baskı hissedebilirsiniz. Depresyon, kontrol edemediğiniz hem psikolojik hem de fiziksel bir durumdur. Depresyon genellikle vücudunuzdaki dengesiz kimyasalların bir belirtisidir veya bunun ve diğer zihinsel veya sosyal faktörlerin bir kombinasyonu olabilir. Bu, "hiçbir şey" olmadığı ve aynı zamanda kolayca iyileştirilebilecek bir şey olmadığı anlamına gelir.

Bir Hristiyan inançlıdır, evet, ama aynı zamanda insanız! İnsanlar kırılır, yorulur, hastalanır, aşırı uyarılır veya yaralanır. Depresyon "minnettarlık eksikliği" veya "zayıf inanç" değildir. Genellikle derin içsel süreçlerin, psikolojik, sosyal, fiziksel ve bazen de ruhsal faktörlerin bir karışımının sonucudur.

Kutsal Kitap’ta Pavlus bile bunu deneyimlemiştir: "Dayanabileceğimizden çok ağır bir yük altındaydık. Öyle ki, yaşamaktan bile umudumuzu kesmiştik." (2. Korintliler 1:8)

Bazen depresyonu kayıp, travma veya bitkinlik tetikler. Bazen de açık bir nedeni olmayan kara bir bulut gibi aniden gelir. İnanç hayata bakış açınızı değiştirir, ancak insan deneyiminin kendisini değiştirmez.

Ya "Ama neşeli hissetmem gerekiyor" diye düşünürseniz? Bu düşünce birçok Hristiyan'a çok tanıdık gelir. Kutsal Yazılar'da sevinç, zafer ve barış hakkında okursunuz, sonra da iç dünyanız karanlık olduğunda, sanki bir Hristiyan olarak başarısız oluyormuşsunuz gibi utanç hissedersiniz.

Fakat müjdenin bu kadar güçlü olduğu nokta tam da burasıdır: Sevilmek için önce "iyi" olmanız gerekmez. Tanrı'nın sevgisi duygusal durumunuza bağlı değildir. Duygularınız sizi daha az Hristiyan yapmaz. Bazen sizi depresyondan kurtaran, ondan kaçmak değil, ona katlanmak için tam da inancınıza sıkı sıkıya sarılmanızdır.

Depresif duyguların ruhsal mücadelelerden kaynaklandığı durumlar vardır: Suçluluk duygusu, Tanrı'nın sevgisine dair güvensizlik veya içsel acı. Bu gibi durumlarda inanç, iyileşmeye giden bir yol olabilir. Ancak tüm depresyonu "ruhsal bir sorun" olarak etiketlemek tehlikelidir.

Bu, bacağı kırık birini daha hızlı koşmadığı için suçlamak gibi olurdu. Depresyon fiziksel veya psikolojik olabilir ve bu durumlarda dışarıdan yardım, terapi, ilaç ve destek Tanrı'nın lütfunun bir biçimi olabilir

Bazen en derin dönüşüm sessizlikte gerçekleşir. Bekleyişte. Kafa karışıklığında. Balığın karnındaki Yunus veya mezardaki İsa gibi. Acı güzel değildir, ama çiçek açmadan önce toprakta ölen bir tohum gibi verimli olabilir.

"RAB gönlü kırıklara yakındır, Ruhu ezikleri kurtarır." (Mezmurlar 34:18)

Tanrı karanlığınızdan korkmaz. Bazen en derin şekilde tam orada çalışır ve bunu ancak sonradan görürüz.

Depresyonda olmak seni daha az Hristiyan yapmaz. Belki bazı yönlerden, Kutsal Kitap’ta okuduğumuz acı ve depresyon yaşayan diğer Hristiyanlarla ve inanç kahramanlarıyla daha fazla bağ kurabilirsin. Çünkü her şey sarsılırken tutunduğunda, inanç gerçek olur. "Anlamıyorum ama hâlâ buradayım. Hâlâ inanıyorum." dediğinizde veya en azından "İnanmak istiyorum." dediğinizde.

Tanrı'nın ışığı karanlıkta bile parlar. Bazen belli belirsiz, bazen başkası aracılığıyla. Ama orada, sizin için de.

Ayrıca bize ulaşıp dua da edebilirsiniz. Ekibimiz bu dönemde sizinle ve sizin için dua etmekten mutluluk duyar.